Ryt Misraïm
Już od 1738 roku można znaleźć ślady tego Rytu wypełnionego alchemicznymi, okultystycznymi i egipskimi odniesieniami, o strukturze 90 stopni. Joseph Balsamo, zwany Cagliostro, kluczowa postać swoich czasów, dał Rytuałowi impuls niezbędny do jego rozwoju. Bardzo blisko związany z Wielkim Mistrzem Zakonu Kawalerów Maltańskich, Manuelem Pinto de Fonseca, Cagliostro założył w 1784 r. Ryt Wysokiej Masonerii Egiptu. W latach 1767-1775 otrzymał Arcana Arcanorum, które są trzema bardzo wysokimi stopniami hermetycznymi, od Sir Luigiego d’Aquino, brata krajowego Wielkiego Mistrza Masonerii Neapolitańskiej. W 1788 r. wprowadził je do Rytu Misraïm i udzielił patentu na ten Ryt, który następnie szybko rozwinął się w Mediolanie, Genui i Neapolu. W 1813 r. został rozpropagowany przez Josepha, Michela i Marca Bédarride.
Ryt Memphis
Ryt Memphis został założony przez Jacques’a Étienne’a Marconisa de Nègre w 1838 roku, jako wariant Rytu Misraïm, łączący elementy templaryzmu i rycerstwa z mitologią egipską i alchemiczną. Miał co najmniej dwie loże („Ozyrys” i „Des Philadelphes”) w Paryżu, dwie kolejne („La Bienveillance” i „De Heliopolis”) w Brukseli oraz wielu angielskich zwolenników. Obrządek odniósł pewien sukces wśród lóż wojskowych. Nabrał wymiaru politycznego i w 1841 r. został uśpiony, prawdopodobnie z powodu represji po zbrojnym powstaniu Société des Saisons Louisa Blanc w 1839 roku. Wraz z obaleniem Ludwika Filipa w 1848 roku Zakon został reaktywowany 5 marca, a jego najbardziej prominentnym członkiem był Louis Blanc, socjalistyczny członek Rządu Tymczasowego odpowiedzialny za Warsztaty Narodowe.
W 1850 roku w Londynie założono Les Sectateurs de Ménès, który okazał się popularny wśród uchodźców uciekających wówczas z Francji do Londynu. Około dziesięciu lóż zostało założonych przez francuskich uchodźców, z których najważniejszą była La Grand Loge des Philadelphes wyczarterowana w Londynie 31 stycznia 1851 roku, która istniała do późnych lat siedemdziesiątych XIX wieku. W tym czasie liczyła około 100 członków, często nazywanych Filadelfami. W latach 1853-1856 powstały inne loże Rytu Memphis.
W 1856 roku Benoît Desquesnes, wygnany sekretarz Société des Ouvriers Typographes de Nord, zaproponował, że wyższe stopnie Rytu Memphis są nie tylko zbędne, ale także niedemokratyczne i niezgodne z masońskimi ideałami równości. Pomimo prób rozwiązania Filadelfów przez Jeana Philiberta Berjeau, wdrożyli oni tę propozycję i wybrali Edouarda Benoît na mistrza. Grupa ta stała się znana ze swojego zaangażowania w politykę rewolucyjną. Jednak loże Gymnosophists i L’Avenir pozostały przy Berjeau. W 1860 r. liczba stopni została zredukowana do 33 we Francji, inne organy Rytu nie zgodziły się na to okrojenie stopni, a do 1866 r. Berjeau rozwiązał je (we Francji), większość Gymnosophists dołączając do Philadelphes.
Ryt Memphis-Misraïm
W 1881 roku generał Giuseppe Garibaldi przygotował się do połączenia obu Rytów, które miało obowiązywać od 1889 roku. Popularność obrządku znacznie wzrosła dzięki pracom niemieckiego uczonego masońskiego Theodora Reussa, współpracownika Johna Yarkera, który został zastępcą Wielkiego Mistrza w 1902 roku i Wielkim Mistrzem w 1905 roku. Reuss zastąpił Yarkera na tym stanowisku w 1913 roku. Struktura stopni u Reussa została zredukowana do dziewięciostopniowej drabiny inicjacyjnej, która ostatecznie stała się oryginalnym, mieszanym (męskim i żeńskim) masońskim zakonem Ordo Templi Orientis z dziesiątym stopniem dla pozycji Zewnętrznej Głowy Zakonu.
Aleister Crowley ubiegał się o stanowisko Zewnętrznej Głowy Zakonu w 1923 roku i został wybrany Zewnętrzną Głową w 1925 roku. Ostatecznie zreformował Ordo Templi Orientis w ciało paramasońskie, w którym rytuały zostały przerobione, aby zapewnić większy nacisk zarówno na magię ceremonialną, jak i jego wizję Thelemy. Zmienił on również trzy dawne symboliczne stopnie masońskie: Ucznia, Czeladnika (lub Towarzysza) i Mistrza Masońskiego na trzy rytuały nawiązujące do ezoterycznej linii Templariuszy o nazwach Człowiek, Mag i Mistrz Mag. Zgodnie z własnymi pismami Crowleya, zostało to uczynione, ponieważ (w przeciwieństwie do sceny masońskiej w Europie kontynentalnej) przytłaczająca większość masonów w Stanach Zjednoczonych i krajach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów była członkami „regularnej” masonerii w sojuszu ze Zjednoczoną Wielką Lożą Anglii, której doktryny, między innymi, nie pozwalają kobietom na inicjację (aż do dziś). W ten sposób Ordo Templi Orientis stał się zakonem całkowicie niezależnym od masonerii i jej macierzystego Rytu, Starożytnego i Prymitywnego Rytu Memphis-Misraïm.
Znane postacie związane z Rytem
Niektóre z najwybitniejszych postaci europejskiego okultyzmu były związane z Rytem, w tym Francuzi Gerard Encausse (Papus), Charles Detré (Teder), Jean Bricaud, Constant Chevillon, Charles-Henry Dupont i Robert Ambelain. Michael Bertiaux był również ważną, choć pragmatycznie cichą, postacią w Rytuale. Wielkim Mistrzem Narodowym w Niemczech w latach 1906-1914 był Rudolf Steiner, a założyciel Towarzystwa Thule, Adam Alfred Rudolf Glauer (Rudolf von Sebottendorf), został wtajemniczony podczas pobytu w Turcji. Niemiecki założyciel Fraternitas Rosicruciana Antiqua, Arnold Krumm-Heller, również był z nim związany. Aleister Crowley był swego czasu związany z rytem w jego skróconej wersji używanej przez Ordo Templi Orientis. W Stanach Zjednoczonych Harvey Spencer Lewis, założyciel Ancient Mystical Order Rosae Crucis, AMORC, był również związany z tym obrządkiem.
Wielkie postacie rytu Memphis-Misraim