źródło: portal wolnomularstwo.pl
Starożytny i Pierwotny Ryt Egipski Wschodni Memphis-Misraim to jeden z mistyczno-ezoterycznych rytów wolnomularskich, mocno osadzony w gnostycyzmie, kabale, hermetyzmie i okultyzmie, powstały z połączenia dwóch innych rytów – Memphis i Misraim. Ideowo związany przede wszystkim z wolnomularstwem pseudoegipskim, kojarzonym z osobą hrabiego Cagliostro.
Ryt wysokich stopni Misraim, zwany też egipskim, powstał we Włoszech w 1805 r. i został przeniesiony do Francji przez braci Bedarride. Liczył 90 stopni, a jego twórcy twierdzili, że narodził się on bezpośrednio z woli boskiej za sprawą jednego z pierwszych królów egipskich Misraima (Misr arab. ‘Egipt’), syna biblijnego chama, który miał odkryć tajemną naukę Izydy i Ozyrysa. Wielki Wschód Francji nie uznawał obrządku Misraim, którego lożą-matką była paryska “L’arc-en-ciel” (Tęcza). Kierowniczą rolę w tym najbardziej autokratycznym rycie pełniła Najwyższa Władza z Absolutnym Wielkim Konserwatorem na czele, który wszechwładnie rządził wszystkimi lożami tego obrządku. Stopnie rytu zostały podzielone na 17 klas i 4 serie:
symboliczna,
filozoficzna,
mistyczna,
hermetyczno-kabalistyczna
Ryt Memphis, zwany też wschodnim, został rozpowszechniony w Egipcie i we Francji przez Samuela Honisa, barona Dumas, Markiza de Laroque oraz Gabriela Matheiu Marconisa de Negre, który stanął w 1815 r. na czele loży „Uczniowie Memphis” w Montauban. Cel rytu stanowiło zgłębianie zasad filozoficznego wtajemniczenia egipskiego oraz składanie przez człowieka hołdu boskości, a obrzędową podstawą miały być misteria kapłanów egipskich. Z początku miał on nieokreśloną liczbę stopni i odwoływał się do misteryjnych rytów XVIII w. masonerii. W 1838 r. Jacques Etienne Marconis, bazując na obrządku Misraim, szczegółowo opracował ryt Memphis, wzbogacając go również o inne systemy masońskie, a także wschodnie tradycje inicjacyjne i rytualne. Według niego założycielami rytu byli templariusze, którzy zapożyczyli całość nauk wolnomularskich od egipskiego mędrca memfickiego Ormuza. Miał on przyjąć chrześcijaństwo z rąk św. Marka Ewangelisty i schrystianizować antyczne misteria.
Ostatecznie ryt doszedł do 97 stopni i został włączony do Wielkiego Wschodu Francji, a jego członkowie uznani za regularnych wolnomularzy. Stopnie zostały zredukowane do 33 w celu skoordynowania go z rytem szkockim dawnym i uznanym.
Ryty Memphis i Misraim były bardzo do siebie podobne, a po burzliwych fuzjach i rozłamach ich połączenie miało miejsce w roku 1881, a następnie w 1899 r., kiedy to dokonano też nowego opracowania poszczególnych stopni systemu egipskiego. Połączone ryty oparły się na obrządku podstawowym Filadelfów z Narbonne. Nowy ryt liczy 99 stopni, na jego czele stoi Wielki Hierofant (jednym z nich był Giuseppe Garibaldi). Pozwala na tworzenie lóż kobiecych oraz mieszanych. Oficjalnie deklarowane cele ukierunkowują się na podniesienie poziomu duchowego jednostki i ludzkiej zbiorowości.
Do 1998 r. obrządek funkcjonował w postaci organizacji międzynarodowej masonerii, lecz po śmierci jego byłego przywódcy Roberta Ambelaina doszło w łonie rytu we Francji do różnorodnych podziałów, które znalazły swoje odzwierciedlenie również w innych krajach europejskich i kontynentach (Ameryka Południowa i Północna, Afryka, Australia i Oceania), na których działa ryt Memphis-Misraim.
Historia rytu Memphis-Misraim